O an

Zamanında yakalanmış bir fotoğraf karesi değil bu.

Zaman hep bu kıvamda bugünlerde Lâl için.

Bahçede, plajda, kumda, parkta, yürüyüşte, hatta dernek toplantısında.

...

Dernek toplantısı demişken, kurumsal ve formal hitaplar giriyor hayatımıza.

Anannesine “Melek Haaanım” diye seslenmeye başladı.

[O kim] dedim ilk duyduğumda, toparlayamadım haliyle.

[annanne] dedi.

Beni tanıyanlar bilir, klasik bir kilitlenme anım vardır benim.
İşte öyle kilitlendim bunu duyunca.

...

Şaşıracağımız çok şey olacak elbet. Bu da ayrı bir şaşkınlık vesilesidir.

Anannesi ayıkladığı fasulyeleri Lâl’e vereceğini, sonra elindekileri ortadan ikiye bölmesini istediğini söyledi.

[Aman anne amma abarttın sen de! ne anlasın buncaaaz fasulyeden] dedim.

Güldü... [görürsün sen ne anladığını... sen git de fotoğraf makinanı getir] dedi.

 ...

Son karede ise biraz da babasının yardımıyla rol kesse de....

yine de ben onu yerim yerim içime sokarım : )

p.s: [ne kadar ısırasım geldiği anlaşılıyor mu??!]