4'e 1 kala!

Canım kızım,

Her sene bilerek mi yapıyorsun bunu?

Bu sabah uyandın, yılın diğer üçyüzaltmışdört gününden farklı olarak bana yatağından seslenirken işe gitmiş olmam endişeni bir kenara bırakıp tüm sevecenliğinle “sen benim canım annemsin güüünaydın” demen sadece bugüne özel bir tesadüf mü söyle bana?

Sen… Şimdi dört yaşında, bazen gözüme kocaman bir kız çocuğu, bir arkadaş, bir yoldaşsın… Bazen de hala bir bebek kucağımda…

Artık hayatın sana ait… Arkadaşların, sevdiğin çizgi filmler, gitmek istediğin yerler, dargınlıkların, kitapların, oyuncakların… Bizim kontrolümüzden çıkıyor, hayatına aldığın herşeyi sen seçiyorsun. O kadar değerli ki seçtiklerin senin için, okulunda her oyuncak gününde sırf arkadaşların patates kafa oyuncaklarını çok seviyor diye her hafta aynı oyuncağını taşıyorsun mesela...

Bazen kırılgan, bazen cesur, coşkulu, bazen utangaç, bazen hırçın… Ne çok renk kattın dünya(mıza)na bir bilsen…

Komik bir çocuksun da… çamaşır makinemizden ani sesler geldiğinde “belki de makinenin gazı vardır annejim” diyebiliyorsun tüm ciddiyetinle… veya puantiyeli yağmurluğunun allerji olduğunu iddia edebiliyorsun : )

Beni sürekli daha iyi, daha sabırlı, refleksleri daha gelişmiş bir anne olma yolunda eğitiyorsun güzel kızım…

Bazen düşünüyorum da, doğduğun güne kadar ne kadar hoyratça yaşamışım hayatımı… Şimdi her şey seninle çok değerli, çok anlamlı.

O en sevdiğin şarkı var ya, sabırsız böceğim benim, hani arabaya oturmamızın beşinci saniyesinde daha kontağı bile çevirmeden “anne karanfili aç hadi çabuk” diye huysuzlandığın…

İşte o şarkıdaki gibi...
Karanfiller açsın gözlerinde bebeğim.

Seni çok seven, sana çok hayran
Annen