Her yara kabuk bağlar mı?

Dün akşam Lâl’i uyuturken yanına uzanıp izledim. Bir müddet debelendikten sonra yüzüstü, kurbağa gibi uyuyakaldı. Perçemleri alnına dökülmüş, üst dudağı alt dudağını hapsetmiş, ellerinin üzeri gamze gamze... Sonra gözüm dirseğine takıldı. Yaralanmış ve kabuk bile bağlamış. Ne zaman düştü de ilk dirsek yarasını aldı acaba? Ben neden yanında değildim? Düştüğünde yanında olsaydım, tutup kaldırsaydım… “acıdı mı annecim?” diye sorsaydım. Sonra ona düşmemesi için acele etmeden yürümesi gerektiğini anlatsaydım.
Biliyorum bunları şimdi ben yapmıyorsam da anneannesi yapıyor. Hem de en az benim kadar itinalı, en az benim kadar sabırlı. Ama teselli etmiyor işte. Onun dirsekleri yaralanıp kabuk bağlarken, benim gönlüm yaralanıyor.