Daha Onyedi...

O güne dair yazacak çok şeyim vardı.

“Babajım biz bi takımız” diyerek babacığına kur yapan… esasen minicik bünyesinin altında ayrılmazlık temennisi barındıran kızım…

Bugün kelimelerim asılı kaldı. Belki sonra…

Zihnimde o anne… Al yanaklım diye uğurlarken oğlunu, sessiz…

Ve bu sabah… Henüz onyedisinde bir kız çocuğu.

Kimbilir ne telaşla çıktı evinden…

Belki uyanamamıştı, kahvaltı yapamamıştı. Servisi kaçırmaması için belki annesi sandviç hazırlamıştı.

Yolda yesin diye.

Kaçırmamak için alelacale koşturduğu servis ….

Şehrin ortasında...

Anne-baba şimdi kim bilir ne halde?

Düşünmeden edemiyorum… O kızın annesini ve diğer tüm anneleri düşünmeden edemiyorum.

Allahım aklımı ve kızımı koru.

Takımımızı bozma.