Bir haftanın sonunda…

Çok şey değişti. Ve hiç birşey değişmedi.

Ben uyutayım dedim bugün. Bir haftadır babası veya ablası uyutuyordu, düzene girmişti, boğuşmuyordu, konuşmuyordu, inatlaşmıyordu... Değişmişti.

Sütünü içti. Yastıkla güreş başladı. Yastığın altından girdi, üstünden çıktı, yatağının ters tarafına taşıdı, olmadı geri aldı, Küçük yastığını da istedi, ikisini üstü üste koydu, nefes nefese, sanırsın 100 metre engellide.
Hiç karışmadım, gözlerimi kapadım ve bekledim.

[Anne? Anneee? Anne,anne,anne, anne, anne. Annnnneeeee? Güşkeeen?]

İçses: Gülme Gökşen, bunların hepsi numara... Düştüğümüz hallere bak, bacak kadar boyuyla.

[İnek nerde? Payka gitti. Sallaniyo... kayiyo... Lal noongünü paşta püf...
baba hüpris getiriyo... annnee baba neyde?]

[Lal'cim baban uyuyor]
[Lal babanın yanında uyu]
[Lalcim babanın yanında ben uyuyorum, orada uyuman için sana yer yok, senin yatağın burada]
[Oymas anne oyda babanın yanında]

Taşınıyoruz bizim odaya. Baba yok tabii, içeride tv seğrediyor...yalan söylemeyecektim...

[Baba işe ditti]
[Değil Lalcim, babanın içeride işi var, birazdan gelip uyuyacak] Ki sesimizi duyup eliyor. Ortamıza alıp yatıyoruz, göz göze bakıp anlaşıyoruz, hiç konuşmayacağız, uyumuş olacağız.

[Anneee? Babaaa?? nünaydııın]
[Lalcim günaydın uyanırken denir, iyi geceler demeliyiz şimdi]
[Oymas anne nünaydııııın, baba nünaydıın]

İçses: ya sabır.

İkaz etmem gereken durumlarda attığım bakışı fırlatıyorum en keskininden. Cin o cin, anlıyor. Alt dudağını ısırıyor suçlu suçlu.

[Lal cabuk uyu anne kısdı, uyu Lal.]
[Evet Lal uyu] diyorum, sesim tavan vurguda.
[Anne bes acitiyoo] diyor. Kıyamıyoruz açıp altını kontrol ediyoruz. Yok bişey, ıslatmamış bile. Kapatıyoruz. Döngüyü baştan alıyoruz.

1.5 saatin sonunda, hepimiz haşere ilacı sıkılmış böcekler gibi bayılıyoruz. Kaldırıp yatağına alıyoruz. Unutmamak için buradayım yazıyorum. Ve anlıyorum ki aslında değişen hiç bir şey olmamış. Belki de bir haftadır onu benim uyutmamam mı öfkelendirdi? Bilemiyorum yine karışıyorum...