14 Mart 2013


Eski bir dostla buluşmak gibi şimdi yazmak, nereden başlayacağını bilemezsin hani... Bağlayamazsın da yarım yamalak ortaya döküverirsin kafandakileri...

Geçmişe dönmek istiyorum, geçen seneye, geçen sene bugüne, önceki sene bugüne, daha önceki sene bugüne, Lal bebekken bugüne, ben bekârken bugüne, öğrenciyken bugüne, ben çocukken bugüne... Ne şenlikti evimiz, seslerimiz... Hiç bir sene geçiştirivermedik biz "geçen yıllarda bugün"ü. En iyi düşünülmüş hediyeyi verebilmek için yarıştık birbirimizle... Mumunu üflerken tüm ışıklar kapatılır, mum üflenir. Torunların hoşuna gitti diye ışıklar tekrar kapatılır, mum yakılır yine üflenir. Kim bilir kaç mum yanar-söner böylece.

Mum demişken, bir mum kalmış kalbimde. Pır pır ediyor sürekli. Kimi zaman harlanıyor, kimi zaman cılız. Ama artık hep ilişik kalbime.

Biliyorum kızıyor bana. Rüyama gelmemesi de bundan hep.

Hüzün sevmez ya, tebessüm olsun diye biraz...

Daktiloyla tanıştı bizimki. Geçenlerde Kadıköy'ün ara sokaklarında eskicilerin sokağında gördük. Eğildi, sağından solundan baktı. Anlam veremeyip sordu. Daktilo dedim. Bak üzerinde tuşlar var, tuşların üzerinde de harfler. Harflere bastıkça yazı yazabiliyorsun. Eskiden daktiloyla yazı yazılırdı dedim. Ekranı yok bunun dedi. Ahh be çocuk dedim içimden. Gülmedim inan. Yani... tamam içimden güldüm, ne yapayım komik ama. Daktilonun ekranı olmaz dedim, hani benim öğretmen tonum var ya, işte o tonla. Bak buraya kağıt koyarsın, bastığın tuşların ucunda mürekkep var, tuş kağıda vurdukça harfler basılmış olur falan diye tam gaz açıklarken sözümü kesti. Peki anne bu daktilonun mouse'u da yok dedi. Yok ben artık tutamazdım kendimi. Güldüm katıla katıla, sadece ben değil eskici de güldü. E Lâl'de güldü. O da bize güldü muhtemelen, şaşkın bunlar dedi içinden herhalde...

Şaşkın dedim de...(Laf lafı böyle açıyor herhalde eski bir dostla buluşunca da)

Geçenlerde kalabalık bir akşam yemeği daveti için mezeciye gittim. Epey bir çeşit aldım. Mezeci demez mi zeytinyağlı sarma da alsaydınız, çok tavsiye ederim diye. Hayır, hiç gerek yok sarmayı annem hallediyor dedim.

Dedim ama cümlemi bitirip de kendi sesimi duyduktan sonra ne dediğimin farkına vardım. Buna da güldüm önce, kadına orada da rahat yok dedim içimden. Dükkandan çıktığımda iyi değildim. Değildim işte yalan mı söyleyeyim?

Lâl heyecanlı bir de bugünlerde. Önümüzdeki hafta karnaval olacak okulda, bizimki Prenses olacakmış. İlan edildiği günden bu yana geri sayımdayız. Onaltıdan başladık, kaldı yedi. Her sabah çentik atıyor takvimine, günler geçmiyor diyor.

Ben de çocuk olmak istiyorum.

Bunun değerini hissettikçe bazen ona ağır gelecek özlü sözler söylüyorum. Anlamıyor beni,  prensesle kovboyun diyaloglarını tekrarlayıp duruyor. Çok sıkıcı buluyorum kendimi o anlarda.

Nasıl tekrar eğlenceli olacağımı bilmiyorum. Köfte harcına ne kadar ekmek içi koymalıyım bilmiyorum. Dostlarla sohbet edecek gibi oluyorum, edemiyorum. Nasılsın diye soruyorlar, hani o sıradan hal hatır girizgahı... Ben nasıl olduğumu bilemiyorum. Kocamla ne konuşuyorduk eskiden bilemiyorum. Sevdiğim şarkıları hatırlamıyorum.

Fluyum(z) bu sene affet.

Telafi edeceğim, söz.

İyi ki ....








Read more...

Veda.

13 Temmuz 2012

Lâl’ciğim,

Bugün anneanneni uğurlayalı tam bir ay oldu. Elim varmıyor, dilime gelmiyor. “Kaybettik” lafı çok ağır geliyor. Sana da bu şekilde izah etti zaten baban -ben söyleyemedim, bakamazdım gözlerine- anneannen cennete gitti dedi.

Sana bunları anlatması o kadar zor ki… Fakat zorluyorum kendimi, hissettiklerimi unutmaktan korkuyorum.

Güç.

2011 Ekim’inden bu yana verdiğimiz mücadelenin sonuna geldik. Babanla benim evlilik yıldönümümüzde, tam 10 sene önce o gün, anneannenin beni uğurlayıp, mutluluk göz yaşları ile uğurladığı o gün, uğurladık O’nu cennete. Evimiz o günkü gibi doldu taştı. Gözyaşları bu sefer mutluluktan akmadı.

Hayat enterasan.

Hiç bırakmadı anneannen hayatı.

Söyleyemedik ona tümörün cinsini, derecesini. “Ne korkulacak kadar kötü, ne de çok iyi” diyebildik.

Laf.

Ama o duyduğumuz tedavileri göreceksin dedik. Hiç düşmedi yüzü, hiç sönmedi gözünün feri. Ne yapılması gerekiyorsa “varım” dedi.

Yok olmaya hazırlanmak için var olmak.

Varlığı kısa sürdü.

O da kavuştu annesine, babasına. Sağlığında öyle demiş dedene biliyor musun? “Beni nereden aldıysan oraya teslim et” demiş. En huzur bulduğu yere, Beypazarı’na anne-babasının yanına götürdük anneanneni.

Kocaman bir boşluk içimizde. Hayat sanki o günde asılı kaldı.

Ne fırtınalar estirdi içinde hiç bilmiyoruz. Bir akşam iş dönüşünde anneannenin odasına girmiştim… Sırtı kapıya dönük uyuyordu. Öpmek istedim Çok yavaşça, eğildim ve öptüm. Dudaklarım ıslandı öptüğümde. Meğer gizliden gizliye ağlıyormuş yatağında… O güne kadar hiç anlamadım ağladığını, hiç göstermedi bize.

Öyle güçlü, öyle dik bir kadındı. (Allahım –dı eki kullandığıma inanamıyorum)

O’nu kaybettiğimiz gün tatlım, baban seni evden uzaklaştırmak için Galatasaray Okulları’nın kurasına yazdırmaya götürdü. Evden çıkmadan önce anneannenin yanına gittin, eğilip elini öptün ve O’nu çok sevdiğini söyledin. Uyuduğunu sanıyordun, öyle ıssız, öyle sessiz söyledin. Oysa anneannenin bilinci kapalıydı ve sadece nefes alıp veriyordu. Ama O seni hissetti birtanem. Son güne kadar elini tuttuğumuzda yanıt verdi bize, avucunun içinde eritti kalplerimizi.

Yalnız kaldığım her dakika ağlıyorum. Bazen kontrol edemiyorum ve senin yanında da ağlıyorum. Kızıyorsun bana, gözlerin yaşarınca benim gözlerimden de yaş gelecek gibi oluyor anne diyorsun. Daha ağlayasım geliyor.

Güç yetmez bunu anlatmaya.

Geçtiğimiz gün evdeki kasada birşeyler ararken sana geçen sene doğumgününde hediye ettiği takımı gördüm. Açtım kutusunu. Sen bebekken, anneannenin kucağında sürekli kolyesi ve küpeleriyle oynayıp “anneanne bunlar Lâl’in” derdin. Geçen sene, doğumgününe birkaç gün kala anneannen çaldı kapıyı. Alelacele kutuyu uzattı ve bu sene Lâl’e hediye almadım, bu takımı kuyumcuya götürdüm, temizlettim pırıl pırıl oldu. Bu sene benim hediyem Lâl’in çok sevdiği bu takımlar demişti. Gülmüştüm. Aman anne, daha bu çocuğun okulu var, mezuniyeti var… Ne diye koşa koşa 4 yaşına giren çocuğa bu takımı getirdin diye de hafif çıkışmıştım. Aman kızım gözüm görürken, aklım başımdayken vereyim demişti.

Küçümsüyoruz muyuz bazen?

Kutunun içinde bir de not vardı. Notu hediyeyi aldığım o gün okumuş ve sonra unutmuştum. İfade ettiği yüklü bir bir anlam yoktu o gün belki de.

Geçenlerde tesadüfen karşılaştım hediye kutunla… Notunda anneannen her zamanki gibi “bahar çiçeğim” diye hitap etmiş sana… İlk torun sevgisini sende yaşadım demiş, teşekkür etmiş sana… Eklemiş arkasından: Bu çok sevdiğin takım, bana annemden yadigar, ona çok iyi bak ve kullan. Beni hatırla demiş. Bitirirken de “seni çoooook seviyorum” demiş. Yaramaz bir sevgili gibi.

O bizim sevgilimizdi.

Çok üzgünüm Lâl. Onu yeteri kadar tanıyamadığın, buna zamanımız olmadığı için çok üzgünüm kızım.

Pek fazla sormuyor, sorgulamıyorsun anneannenin yokluğunu. Korktuğum gibi olmadı. Fakat hiç alakasız bir konuşmanın ortasında ani soruların oluyor. Geçen gün yemeğin ortasında “anneannem yoksa ben şimdi kiminle koklaşacağım” diye sordun.

Donuyorum.

O an içimden yemek yediğim tabağı camdan aşağı atmak, masaya vurup, kırmak geliyor mesela. Bu hiddetimi yutkunarak gidermeye çalışıyorum.

Geçenlerde sahile inmiştik… Bir grup insan, balona benzer bir cismi alt kısmından ateşleyerek uçurmaya çalışıyordu. Ben seni uzaklaştırmak istedim, daha sakin bir kenara çekildik. Sürekli sorular sordun, nedir o, neden yakıyorlar, nasıl uçuyor vs vs. Bilmediğimi söyledim… Arkamızda tezgahta bir şeyler satan adam onun dilek balonu olduğunu, insanların dilek tutup, balonu gökyüzüne bıraktıklarını söyledi. Hah dedim içimden neden dileklerimizi Allahtan istemiyoruz. Böyle de bir şey oluyor insana… Sevdiklerini kaybedince Allahın varlığına sığınmak istiyorsun… Ben bunları düşünürken “Anneannem için sağlık istiyorum” diye bağırdın. Ah Lâl’ciğim, yazarken bile kendimi tutamıyorum… Anneannenin olmadığını bildiğin ve anladığın halde hala onun için sağlık isteyebiliyorsun.

Duvara çarpıyorum.

Tezgahtaki adam acımış olsa gerek, yüzüm gözüm seller içinde kalınca bir mendil uzatıverdi. Adama sarılıp anlatmak istedim.

Acılar gerçekten paylaştıkça azalıyor olabilir mi?

.

Unutuyordum…

Anneanneni kaybettiğimiz gün babana geri dönmesini söylediğimde seni dedenlere bırakıp döndü eve. Deden de sağolsun senin şansın kırılmasın diye seni Galatasaray’a aday numarası almaya götürmüş.

Anneanneni toprağa verdikten iki gün sonra telefonda gözünüzaydın diye bağırıyor Nazan.

Kurayı kazanmışsın. 4500 numaralı aday numarası ile 5000 kişide 50 kişinin arasındasın. Üstelik aday numaran iki sefer düşmüş toplardan. İkinci sıradan ve yirminci sıradan okunmuş ismin. Bilmem kaç milyonda bir olasılık dahilinde sen artık Galatasaray’sın. Büyüdüğünde bu olasılık hesabını yaparsın değil mi? Annenin kafası hiç almadı bu hesapları.

Şansın bol, okulun hayırlı olsun. Şimdi biz babanla hayıflanıyoruz, biz de Fransızca kursuna gidelim, kim öğretecek bu çocuğa diyoruz? Sanki benim annem-babam ingilizce bilip de bana tense’leri anlatıyorlardı.

Gülmek de acımıza dahil.

Yine geçenlerde anneannenin hobi odasını kurcalarken kalınca bir defter buldum. Sene 1997. Anneannen İngilizce kursuna gidiyordu, defteri bulunca hatırladım. Tek tek okudum sayfalarını… Fill in the blanks çalışmışlar mesela ; ) Neredeyse hepsi doğru. Bazı kelimelerin yanlarına okunuşlarını yazmış, dili dönmemiş herhalde. “Twice (tivays)” diye notlar var. Saklıyorum senin için. İleride benim Franszıca defterimle anneannenin İngilizce defterini birleştirir anlatırsın çocuklarına ; )

Melek’imizi kaybedeli bir ay oldu. Kendimi hep mırıldanırken buluyorum. "Ya her şeyim ya hiçim, Sorma dünyam ne biçim, Bir kördüğüm ki içim, Çözdükçe dolaşıyor."

Ama aslında teşhisin koyulduğu gün mü kaybetmiştik birbirimizi? O günden beri ne kadar sahici olabildik birbirimize?

Sorgulamaktan alamıyorum kendimi.

Hayat bize zor bir seçim dayattı.

Son günlerinde –sona yaklaştığını hissetmek nasıl bir sancıydı- artık acı çekmeden, huzurla gitmesi için dua ediyorsun, oysa ki daha birkaç gün öncesine kadar bizimle kalması için sabahlara kadar dua ettiğimizi unutmuştuk. Kalması için yalvarırken, artık gitmesi için dayanılmaz bir arzu duymak. Hayat bizi bu eşikten de geçirdi.

Anneanneni hep yaşatacağız canım benim. O’nu anarak, bıraktığı değerleri koruyup, sizlere aktararak.

Sen bahar çiçeği, renklerini göndermeye devam et O’na.

Her yaz akşamı yazlıkta koşarak yetiştiğiniz gün batımında -ve hep sizi dondurma yerken yakaladığım - o artık Melek’siz bankta yanına oturup “Lâl’ciğim gün battı, güneşten gelen cooos sesini duyuyor musun?” diye kikirdeyerek soracak sana.

Hayatta gülmek de var bir tanem.

Melek Anneannen hep yanımızda olacak.

Read more...

5’e 1 kala.

23 Nisan 2012

Zihni uyuşmuş bir anne nasıl kutlarsa evladının yeni yaşını, işte bu sene öyle kutluyoruz Lâl’ciğim. Özür dilerim.

Bu sene canım kızım, hepimizin yüzünde hüzün var. Bahar çiçeği diye sesleniyorum sana  içimden o dar anlarda. Bahar çiçeği demişti O seni ilk kucakladığında. Bahar çiçeği aç ve renklerini gönder O’na.

Hüznümüze inat ve iyi ki de var sendeki bu inat… Bayraklarla donatılmış caddeleri gördükçe,  herkesin senin doğum gününü kutlamak için etrafı süslediğini söylüyorsun. Sen muhteşem bir çocuksun anneciğim.

İyi ki doğdun.

Muhteşem bir çocuk ve muhteşem bir torun oldun.



Read more...

Anket ;)

27 Şubat 2012

Her anne baba çocuklarının gözünde nasıl göründüğünü merak eder. Biz de merak ettik, yaşadığı evi, annesini, babasını, aile yakınlarını içine alan bizler için keyifli, sizler için merak uyandıracak bir anket hazırladık. Biz sorduk, onlar yanıtladı ve hiç değiştirmeden, aynen size iletiyoruz…

Gülenyunus Anaokulu

Adın, soyadın: Lal Camgöz

Kaç yaşındasın?: 5

Annenin ve babanın adı nedir?: Gökşen ve Toygar

Annen ne iş yapıyor?: Bilgisayar işi

Baban ne iş yapıyor?: Evrak işi

Evde kendine ait bir odan var mı?: Evet

Evde hayvan besliyor musunuz?: Köpek ;)

Odanda televizyon var mı? Yok

Okuldan eve gittiğinde neler yapmaktan hoşlanırsın?: Televizyon izlemekten, kitap bakmaktan

Haftasonu ailenle ne yapmaktan hoşlanırsın?: Gezmeye gitmeyi seviyorum. Evde parti yapmak istiyorum.

Okulda en iyi anlaştığın arkadaşının adı nedir?: Nadide, Ali Emir

En sevdiğin renk nedir?: Pembe

En sevdiğin yemek nedir?: Ezogelin çorbası

Annenle yapmaktan en çok hoşlandığın şey nedir?: Annemle en çok gezmeye gitmeyi severim

Babanla yapmaktan en çok hoşlandığın şey nedir?: Babamla havuza gitmeyi severim

Kendi yatağında uyuyabiliyor musun?: Evet

Kendi kendine uyukuya dalabiliyor musun? Kendi kendime uyuyamıyorum, beni uyutuyorlar

Annen ve baban en çok seni ne için ödüllendirirler? Karnem yıldızlı olduğu için

Annen ve baban en çok seni ne için uyarırlar?: Koltukta zıpladığımda

Evde hangi değişiklik yapılırsa çok mutlu olursun?: Değişik bir misafir gelirse

Evde en hoşlanmadığın, seni en çok rahatsız eden şey nedir?: Mesela takma atmak çünkü yerler sert oluyor

Annenin değişmesini istediğin bir davranışı var mı?: Saçını kızıl renge boyamasını istiyorum

Babanın değişmesini istediğin bir davranışı var mı?: Saçını kestirmesini istiyorum

Annene söylemek istediğin ama söyleyemediğin bir şey var mı? Söylemek istediğim bir şey perdeyi yırtmak istiyorum ama söyleyemedim

Babana söylemek istediğin ama söyleyemediğin bir şey var mı?: Takla attım ama söyleyemedim

En çok hangi oyunu oynamayı seviyorsun: Satranç

Annenle en çok hangi oyunu oynamayı seviyorsun?: Barbie’cilik

Babanla en çok hangi oyunu oynamayı seviyorsun?: Doktorculuk

Evde annen ve baban bazen gürültülü konuşur mu?: Evet

Read more...

Dantel çorap, lavabo, kukla gösterisi, gazoz kapakları, bebek piyon ve portakallı bahar...

29 Ocak 2012

Bu haftanın başında Pazar gecesinden eşyalarını hazırlarken çökmüştü üzerime ayrılık hüznü ve akabinde ne yalan söyleyim koca bir haftanın özgürlüğü… Eşyalarını o uyuduğunda hazırlamıştım, uyanık olsaydı yanına ne isterdi diye ince ince düşünüp bir bir yerleştirmiştim… E kendimi onun yerine koyup da hazırlık yapınca aslında hiç de ihtiyacı olmayacak şeyler girdi çantaya… Kolyeleri, kol saati, güneş gözlüğü, micky’li ince çorapları, dantel ince çorabı, birkaç elbise, şort, etek, peluş pırıltılı yeleği, barbie’leri derken baktım gerçek ihtiyaçlar hala dışarıda ama çantada yer kalmamış… Hızla çıktım kendimi O’nun yerine koyduğum modumdan ve anne kimliğimle yer açtım pijama, çamaşır, kalın kilotlu çoraplara…

Pazartesi sabahı okula babannesine götürüleceği eşyaları ile bırakıldı ve dedesi tarafından alındı… En çok da burası koydu bana… Sanki haince O uyurken hesaplamış, O’na hiç sormadan/söylemeden alınmıştı okuldan… Neyse ki babanne evi çok neşeli, bolca şımartıldığı, her güne bir etkinliğin planlandığı ikinci evimiz…

Er kişi de yoktu bu hafta iş seyahatinden sebep… İşin özgürlük kısmı tam da burada başlıyor işte… Evdeki özgürlükten bahsediyorum… Hani kumandanın spor ve tartışma programları arasında zaplanmaktan başınızın dönmediği, er kişinin ayakkabılarını dolaba kaldırmak zorunda olmadığınız (bunu beceremiyor benim er kişi), mutfağa taşıdığı bardakları lavabonun içinden çıkarıp makineye dizmeyeceğim (lavabo içine bırakılan herşeye gıcığım var benim), yatak örtüsünü açmadan yatağa girdiği için söylenmeyeceğim koca bir hafta…

Öyle olmadı işte… Bana bir vurdumduymazlık geldi ki… Sanki o evdeki düzen abidesi kadın gitti yerine teenage yaşlarda eşyalarını ortalığa savuran, üzerinden çıkardıkları yığınla ortada duran, ayakkabılar dolabın önünde - mescit gibi sinir olurum-, telefon şarjının bir ucu prizde diğer ucu barsak gibi sarkıyor, mutfak tezgahının üzeri kahve fincanları, bilumum sıvı şişeleri hatta öyle ki gazoz kapakları dizi dizi, cips poşetleri desen cıvıl cıvıl…

Bu sabah kendime geldim…

Onların yokluğu büyük bir otorite boşluğu yapmış bünyede… Hızla evi topladım, pakladım. Gidip Lâl’i aldım Oyuncak Müzesi’ndeki kukla gösterisinden. Kızlarla kahve içip, vitrinleri dolaştık. Bizimki biraz edalandı tabii anneyi bir hafta sonra görünce, bir bebekleşmeler, ne istediğini bilememeler. Akşam eve dönerken başbaşa kaldık bir haftanın sonunda… {Hani ben uyurken yanağımdan öpüyormuşsun ya beni, bu gece birlikte olduğumuza göre yine öpersin dimi} dedi. Ah çocuuuk dedim kim kime öğretiyor acaba hayatı?

Odasına girince babasının karne hediyesi olarak aldığı satranç takımını gördü yatağının üzerinde. Laf aramızda bu sabah mutfak masasının altında alışveriş poşetlerinin arasında bulmuştum zavallı hediyeyi, hemen götürüp yatağının üzerine bırakmıştım. Taşlar hemen dizildi. O beyaz oldu ben siyah… En başa kaleyi koyacaksın dedi, yanına da at ve fil gelirmiş, şah ve rezil en güçlüsüymüş (vezirin formasyon geçirmiş hali), piyonlar bebek gibiymiş… Ne yalan söyleyim satranç dersi almasına kanaat getirdiğimizde sırf pilates seçimimize ayıp olmaması için satrancı da eklemiştik. Mahçup etti beni ;)

Er kişi de az önce aradı, inmiş geliyormuş… En sevdiğim votkadan almış bana, portakal suyunu hazır etmemi salık verdi. Beni bu saatte ve bu yaşta ancak sıcak bir ıhlamur adam eder diyecektim, diyemedim…

Yarın sabah Pazar kahvaltımızda hep beraber cıvıldaşacağız yine. Söz lavaboyu dert etmeyeceğim ;)

İyi Pazarlar.

Fotoğraflar geçen bahar gittiğim Antalya seyahatinden... İstanbul'un soğuna portakallı gönderme ; )


Read more...

Yüzleşme

31 Aralık 2011

Bir daha hiç yazamayacağım sandım. Hiç konuşamayacağım, gülümseyecek bir şeylerimiz olmayacak sandım…

Dünya dursun istedim… Durmadı, döndü…

Yüzleşelim biraz sizinle dedi… Aldım karşıma oturttum. Çok şeyi varmış anlatacak… Sabah olduğunda biz büyümüştük… Bu sene, koca sene, devirdiğim/z onca sene… Buharlaştı gitti işte… Bir gecede büyüdük biz, hepimiz.

Güzel kızım,

Ne kadar büyük olduğunuzun farkında değilsiniz henüz. Sen ve Saner. Siz tutunacak koca bir dal oldunuz. Biz büyükler sizin gövdenize sığındık. Tekrar gülebildik... Nasıl gülmeyiz ki “bu hafta satranç dersinde sen hangi taş oldun?” diye sorduğumda “rezil oldum anne rezil” diye haykırmana. “Vezir” olmuşsun meğer ; ) Ya da “aba aba” diye senin peşinde koşan Saneriko’muz… Bir arada olamadığınız, ayrı düşünce yapamadığınız o halleriniz… Tutunduk sizlere, gözlerinizdeki ışıltıya…

Dün… haberi geldi. Yeniden doğduk her birimiz. Hep beraber başaracağız. İnanıyoruz. Biz gücünü birbirinden alan büyük ve şanslı bir aileyiz.

Evet olgulaştık o gece… Hayatın anlamı ve anlamsızlıkları o gece yerini buldu zihnimizde. Affettik ve iyimser insanlar olduk… Ama zamanı geri almak için, sıradan ve sığ insanlar olmayı tercih etmez miydik?

Bu sene böyle bitsin. Yeni sene sağlık versin.

Gayrı'sı nasılsa oluyor.

Read more...

Bildiklerinizi unutun ;)

18 Ekim 2011

Read more...

Olamaz mı? ; )

27 Eylül 2011


Baba: Palamutbükü ayırımı nerede kuzen?
Kuzen: Bilmiyorum
Baba: Kuzen bi bak bakayım sağdan mı devam edeceğiz?
Kuzen: Hmmm olabilir, emin değilim
Baba: Buradan sola sahile doğru mu inelim kuzen?
Kuzen: Bilemiyorum kuzen, ben de ilk defa geçiyorum bu yoldan
Baba: Sen de bişey bilmiyorsun kuzen, nasıl Datça’lısın sen?
Kuzen: ıkk mıkkk
Çocuk: Off baba sorma artık... Elvan nüvigasyon aleti mi, hıığ?

Read more...

Benim de hayallerim var(dı).

10 Ağustos 2011

Kayınanne ile yapılan bir sohbet esnasında kadınceğiz yılların ne kadar çabuk geçtiğini, 10 yılımızın dolmasına az kaldığını falan söylüyor.

E ben de hayalimi dillendirmeye fırsat bulmuşum, durur muyum?

Diyorum ki evlilik yıldönümümüzde işi gücü bırakıp tıpkı yıllar önce yaptığımız gibi sabahtan kuaföre gitsem, makyajımı, saçımı yaptırsam, komik bir de duvak taksam… Lâl’i de şık şık giydiririz, diyorum ki arada, sinmiş sandalyenin arkasından beni dinliyor… Henüz ses çıkarmadı bu süslenme faslına, onu da süsledik ya teselli etti onu bu düşüncem… Sonraaa diyorum içimi geçirerek… Yine gelinliğimi giysem, ama bu sefer gelinliğimi yaşa-başa ve gündeme uygun bir spor bir formata soksak… şöyleee şık beyaz ve üzerinde kocaman çiçekleri olan bir de sandalet bulsam… Ohoo bulutların üzerindeyim ben. Yaşıyorum olayı…. Arada toca kişisine takılıyorum… Hahay ben gelinliğime girecek bedendeyim de hala tocam için yeni bir takım bakmak gerekecek... zira göbeğinden ayak parmaklarının ucunu göremez durumda… ay ne keyiflendim, ben inceyim ve o şişko ya… prim vermesin piyasadaki genç sıfır beden kızlara… ben kekler börekler yapayım da alsın o kiloları löp löp diye geçirmekteyim içimden… sonraa bir de eski model cici bir araçla Boğaz turu atsak, hatta beni Telli Baba’ya götürse de adaklar adasam gelinliğimle… Teee çocukken gitmiştim… Ah bir de çayır çimen bir yerde davullu zurnalı, tüm sevdiklerimizle bir kutlama yapsak, halay çeksek mesela, rambetiko ile coşsak… Orada bana “benimle evlenir misin?” diye sorsa… İçimde kaldı bana evlenme teklifi etmemişti de ilk seferinde…

…derkeen,

Hayıııııııır. Babamla evlenemezsin anne… Babamın tekifini kabul edemezsin tamam mıııığ! Sen sadece benim karımsın tamam mııııığ! Benimle düğün yapacaksın tamam mııııığ! Benimle dans edeceksin tamam mıııığ! Söz ver anne söz ver bana babamla evlenmeyeceksin tamam mıııığ! Kabul edemezsin onun teklifini tamam mııığ! Sen benim karımsın üühüüü…

Koşarak kaçtı ve kanepenin arkasında dakikalarca yukarıdaki repliklerini tekrar etti.

Üzerinden iki gün geçti… Dün gece uyukusunda sayıklıyor… Evlenemezsin anne, söz ver bana tamam mıığ!

İçim eriyor gecenin bir yarısında, ah diyorum şu dilimi eşek arıları sokaymış.

Read more...

Tatilden...

18 Temmuz 2011

Kumru kuşlarının ona uyurken şarkı söylediğini sanması kadar masum.




“İşte yüzmek diye buna denir!” diye haykırakacak kadar heyecanlı



Tüm bitki familyasını öğrenecek kadar kâşif



Anneciğinin şapkasını kıskanacak kadar erişkin




Çimlerde yuvarlanacak kadar özgür



İlmik ilmik işlenmiş iğne oyalarını takdir edecek kadar büyümüş



Ve Can Baba’yı bir kez daha anlamaya çalıştığımız kadar “renkli”ydi tatilimiz.



İlle de bir şeye ait olacaksan, renklere ait olacaksın.

Mesela turuncuya, ya da pembeye.

Ya da cennete ait olacaksın.

Çok sahiplenmeden,

Çok ait olmadan yaşayacaksın.

Hem her an avuçlarından kayıp gidecekmiş gibi

hem de hep senin kalacakmış gibi hayat.





Read more...

Bugün benim doğum günüm ; )

23 Haziran 2011



Bu seneye kadar hiç bağıra bağıra “bugün benim doğum günüm” şeklinde ortalıkta dolaşmayan ben, bu sene bir şımardım bir şımardım…
Bir hafta önce sadece kahvaltı programı yaptığım okul arkadaşlarımın süpriziyle başlayan kutlamalar, dün akşam kuzenlerin süpriziyle kaldığı yerden devam etti. Sabah öpücüklere boğularak uyandırıldım… Sosyal ağlardan onlarca mesaj aldım… Mailler, smsler, telefonlar hiç susmuyor. Nasıl şımarmayım?

Anannem olsa {… teneşir paklar derdi}. Beni teneşirlerin paklamasına dört sene kaldığını söylesem, kaç yaşımda olduğum konusunda bir ipucu verip buraya gelecek yaşımla ilgili soruları durdurabilir miyim dersiniz? ; )

Hem durdurmasam ne olur ki?

Benim başıma üzeri mercimek ve pirinç taneleri ile süslenen “talih tacı” kondu dün akşam. Varsın geçsin yıllar, ben şımarmaya devam edeyim ; )

Read more...

Bazen...

9 Haziran 2011

Bazen zaman dursa diyorum…
Tam burada dursa.


Büyümese, hep böyle yarım cümleleriyle kalsa….
Koroda şarkısını söylerken esnese bir taraftan yine…
Sahneden bizleri göremeyince ıslak gözlerini ovuştursa…
Büyümese.
Annesinin büyümesini istememesindeki ısrarını hiç bilmese…

Read more...

Gönlümü eyliyor...

6 Mayıs 2011


Kapat gözlerini, sana bayılacağın bir süpyizim var dedi...

Yumdum gözlerimi sıkıca.

Olmaz dedi, iki elinle gözlerinin üstünü kapat.

Kapattım...

ama araladım parmaklarımı, dayanamadım  ; )

Gözlerimi açınca o yüzünün ifadesi yok mu, sadece bir kaç saniyecik...

Özel ajan Osooo diye bağırıp, döndü arkasını gitti.

Ne alaka çocuk?

Biraz öpüşüp, koklaşsaydık yahu...

Read more...

Harami’li olmak demek…

28 Nisan 2011

Sağanak yağış altında fotoğraf makinenizi Migros poşetine geçirmek,
İstiklâl’den Galata Kule’sine kadar yürümek,
Tanımadığınız insanları yoldan çevirip bir kare istemek,
Ve eve iliklerinize kadar ıslanmış halde dönmektir.


Fotoğraf: Onur Özel
Edit: Ben 

Read more...

4'e 1 kala!

23 Nisan 2011

Canım kızım,

Her sene bilerek mi yapıyorsun bunu?

Bu sabah uyandın, yılın diğer üçyüzaltmışdört gününden farklı olarak bana yatağından seslenirken işe gitmiş olmam endişeni bir kenara bırakıp tüm sevecenliğinle “sen benim canım annemsin güüünaydın” demen sadece bugüne özel bir tesadüf mü söyle bana?

Sen… Şimdi dört yaşında, bazen gözüme kocaman bir kız çocuğu, bir arkadaş, bir yoldaşsın… Bazen de hala bir bebek kucağımda…

Artık hayatın sana ait… Arkadaşların, sevdiğin çizgi filmler, gitmek istediğin yerler, dargınlıkların, kitapların, oyuncakların… Bizim kontrolümüzden çıkıyor, hayatına aldığın herşeyi sen seçiyorsun. O kadar değerli ki seçtiklerin senin için, okulunda her oyuncak gününde sırf arkadaşların patates kafa oyuncaklarını çok seviyor diye her hafta aynı oyuncağını taşıyorsun mesela...

Bazen kırılgan, bazen cesur, coşkulu, bazen utangaç, bazen hırçın… Ne çok renk kattın dünya(mıza)na bir bilsen…

Komik bir çocuksun da… çamaşır makinemizden ani sesler geldiğinde “belki de makinenin gazı vardır annejim” diyebiliyorsun tüm ciddiyetinle… veya puantiyeli yağmurluğunun allerji olduğunu iddia edebiliyorsun : )

Beni sürekli daha iyi, daha sabırlı, refleksleri daha gelişmiş bir anne olma yolunda eğitiyorsun güzel kızım…

Bazen düşünüyorum da, doğduğun güne kadar ne kadar hoyratça yaşamışım hayatımı… Şimdi her şey seninle çok değerli, çok anlamlı.

O en sevdiğin şarkı var ya, sabırsız böceğim benim, hani arabaya oturmamızın beşinci saniyesinde daha kontağı bile çevirmeden “anne karanfili aç hadi çabuk” diye huysuzlandığın…

İşte o şarkıdaki gibi...
Karanfiller açsın gözlerinde bebeğim.

Seni çok seven, sana çok hayran
Annen


Read more...