İzmir’de bayram…

Sevmem ben bayramda tatil programı yapmayı. İsterim ki anneler-babalar-kardeşlerle beraber, biraz da eski bayramlar tadında yaşayalım bayramları. Ne var ki bu bayram babaannemizin İzmir’de olması nedeniyle kendisine bir süpriz yapalım dedik ve bir kaç günlüğüne kaçtık İzmir’e.

Yolculukta Lâl’in kulağı tıkanmasın diye içirdiğimiz bir biberon dolusu sütü üzerime kusunca ilk paniğimizi yaşadık. Ziverbey hattındaki minibüs koltuklarının bile daha konforlu olduğu Pegasus koltuklarımızda; Lâlocan’ın kıpırlığı benim paniğimle birleşince üzerini değiştirmekte oldukça zorlandık. İndiğimizde sevgili tocam benimle “sütlü nuriye” diye dalga geçse de keyfimizi kaçırmadan babaannenin yolunu tuttuk.
Kayınannem bizi kapıda görünce bir müddet kilitlenme anı yaşadı. Sonrası bir çığlık ve mutluluk gözyaşları... “Vallahi içime doğdu”lar... “rüyamda gördüm”ler... : )

Eşim, ailesini baba filmindeki “don corlione” ailesine benzetirdi hep. Bu benzetmenin ne kadar haklı olduğunu anlamak bu bayrama kısmetmiş. Teyzeler, dayılar, halalar, kuzenler, kuzen çocukları… liste uzuyor… Tam cümbüş. Kalabalık benim için biraz ürkütücü olsa da Lâlocan halinden pek memnundu. Hele kuzenlerin ikiz çocuklarını gördüğündeki -anlam vermeye çalıştığı bakışı- bayramın unutulmazlarındandı.

Son günümüzde hiç göremediği dedesinin kabrini de ziyaret ettik. Ziyaretimizden sonra güneşli havadan faydalanıp Kordon’da paytona bindik. At, Lâl için Aydede kadar önemli bir kavram/dı. Ne zaman ki paytonda atın kuyruğunu kaldırıp da kakasını yaptığını gördü, işte o zaman at bütün itibarını kaybetti kızımın gözünde. Şaşkınlıktan gözleri kocaman açıldı ve “o ooooo” diye bir şaşkınlık narası attı. Biz gülmekten katılma seviyesinde : )

Dolu dolu noktaladığımız İzmir gezimizi İstanbul’da anneannelerde noktaladık. Bayramın son gününü anneannesi ve dedesiyle geçirdi Lâl. Özlem dolu sarılmalar, “üç günde büyümüşsün sen”ler…

İyi ki varsın Lâlocan, herşey seninle tamam şimdi.