Dolo dolu haftasonu…

zun uzuuun yazışmaların sonrasında Cumartesi günü blog dostlarımızla toplandık. Hande-Cem(Jim), Berna-Can, Ebru-Rima ve Serap-Kerem(her ne kadar Kerem’i tanıyamasak da) Zuzu’da beraberdik. Minikler oyun odasında çok da birbirleriyle ilgilenmeden, kendilerince takılsalar da biz anneler bir araya gelebilmenin tadını çıkardık. Birbirini tanımayan bizlerin beraberlerken konuşacak bir sürü mevzusunun olması şaşırtıyor beni... ki ben çok konuşkan değilimdir ilk tanıdığım insanlarla bir araya gelince; bundan sebep tocamın “bayan protokol” yakıştırmasına maruz kalmışlığım vardır... Yakıştırmamı kulak arkası edip sımsıcak bir sohbetin içinde buluverdim kendimi... Miniklerse hallerinden memnun ya boya derdinde, ya at tepesinde... İşte bu güzel günden, güzel bir kare...

Pazar sabahı ise kahvaltı sonrası bünyeye yerleşen n’apsak da günü değerlendirsek serzenişleri bizim de anlamadığımız bir gelişme hızıyla kendimizi Fener-Poyrazköy’de bulmamıza neden oldu.

"Meyletti yanağından ışık saçan gümüş göğüslü yare
Gönül kelebeği uçup kondu şimdi fenerden fenere"

75 metre daracık merdivenlerden tırmanarak çıktığımız fenerde gözlerimin mavisi karıştı sanki boğazın mavisine... meylettim denizin sakinliğine...

Okul öğrencilerinin şehir yakınlarında götürüldüğü gezelim-görelim turlarındaki haşarı çocuklar gibi kikirik kikirik indik Fener’den...

Lâl’in uyanmasıyla sonlanan Fener gezimiz Poyrazköy’de iyot ve yosun kokulu salaş bir balıkçı lokantasında midelere şenlik devam etti... Balık ve türevlerinden pek haz etmeyen şahsımın balıkçı lokantalarında neden mutlu olduğunu da anlamış değilim ya neyse ki kızım babasına çekmiş olsa gerek : )

Lâl’in geçtiğimiz hafta evin penceresinden bakarken gördüğü ve tanıştığı uçurtma ise hepimizin özlemini duyduğu bir aktiviteymiş meğer. Baba, dayı, dia, tertan ve filiz teyze sahilde çocukluklarına dönerken, Lâl kavramsal olarak uçurtmayla ilgilenmiş ama kumlarda yürümeyi daha cazip bulmuştu.

Kumdan ve denizden ayrılamadık...