Patron-a Lâl İsyanı

Gittik padagoga.

Birkaç geceyi daha sebepsiz ağlama krizleri ile geçirince, acil bir randevu ayarlayarak Cumartesi sabahı ilk pedagog ziyaretimizi gerçekleştirdik. Sevgili Julide karşıladı bizi, aldı ofisine. Lâl, bir doktor kontrolünde olduğunu anlamadı tabii... Etrafta yüzlerce oyuncak.

Anlattım anlattım...

Anlatırken, anlatıklarımın ne kadar boş olduğunu anladım.

Ne olur sanki, bir kaç geceyi uyukusuz geçirsek? Ne olur sanki isteklerini ağlayarak söylese, anlamasak? O geceyi salonda uyuyarak geçirmek istese? Gecenin 3’ünde patates kafalarıyla oynamak istese ne olur ki?

Anlattıklarım o kadar boş geldi ki... Bu anlattıklarımla mı başedememiştik biz yani?

Bu yazdıklarım gündüz saatlerindeki öfke nöbeti algılarım. Bunları gece idrak etmesi daha zor oluyor kabul ediyorum ama bu kadar koştura koştura gitmemize sebep miydi? Yanlış yere geldin kızım Gökşen dedim kendime. Sen bunlarla başedemediysen çocuğunu niye kapıp getiriyorsun, yağmurlu ve trafiğin felç olduğu bir Cumartesi günü Teşvikiye sokaklarında ne arıyorsun dedim kendime... Bence Lâl’e değil, kendime bir psikolojik danışman ayarlamalıydım. Bunlarla başedebilmenin yollarını kendimde aramalıydım. Ne sandım ki çocuk yetiştirmeyi, saksıda çiçek yetiştirmiyorum ya! Julide’de farketmiş olmalı, hatta içinden gülmüş olmalı : )

Biz odadaki oyuncaklarla oynadık seans süresince, Julide bizi izledi, babamız arada oyuna katıldı. Seansın sonunda, Lâl ceplerine masadan doldurduğu minik şekerlerin verdiği sevinçle çıktı odadan. Daha fazla zaman ayırabileceğim anafikrini çıkararak aydıldık o soğuk binadan. [Daha fazla zaman derken?] dedim içimden. Evden işe, işten eve zaten hayatım. Akşam iş çıkışında birkaç arkadaş toplanalım, bir sinema yapalım, toca kişisiyle bir yemek yiyelim gibi sosyal aktivitelere en son ne zaman iştirak etmiştim hatırlamıyorum bile. Daha fazla zaman derken... Gece uyumayalım, uyukumuz bölünüyorsa sabırlı olalım, tuvalete girince bile kucağımda oturmak istiyorsa itiraz etmeyelim, duştayken duşakabinden beni izlemesine, benim su giderinden kaçabileceğimi düşünmesine şaşırmayalım, sabah yatakta üzerime çıkıp uyumak istemesini normal karşılayalım gibi anlamlar çıkarttım...

İçimden çaresizliğime gülerek ver elini Kapalıçarşı dedik bir de üzerine. Kanka halalar eşliğinde allar, morlar, boncuklar ve taşlarla kendimizden geçtik. Pazarlık etme yeteneğimize bolca kikirdedik... Lâl’i pusette dolaştırabileceğimizi düşünerek yanımızda sürüklediğimiz pusete palto, çanta ne varsa yükledik... Ta ki küçük hanım dönüş yolunda otoparka giderken yoruldu da aklına puseti geldi, son 50 metrede indi kucağımızdan : )

Bu dolu dolu ve gündüz uyukusu uyumadan geçirdiğimiz günün sonunda Lâl’in melekler gibi, deliksiz bir uyuku çekeceği hayali, gaflet ve delalet uyukusundaki bizleri sarsarak uyandırdı. Gecenin hatırlamadığım bir körüne kadar anlamadığım bir vızıltıyla ağladı ya da isyan çıkardı demek daha doğru olur. Patron-a Lâl isyanı dedim ben buna. Patron benim, sabrınızı ben ölçerim isyanı. Yetiş Julide demek istedim gecenin bir körü, sabah olsa da atsak kendimizi yine o soğuk binaya dedim.