İlk karşılaşma

İkinci günün akşamı babasıyla geldi hastaneye. Spor kıyafetinin üzerine yarım toplanmış saçları ve omuzlarına dökülen bukleleriyle ben artık abla oldum edalarıyla girdi hastane kapısından. Ablalığı bilirmişcesine… Başta hemen odaya almadık, oyalamaya çalıştık aşağıda, ne ile karşılaşacağını tekrar tekrar pekiştirmek istedik belki de….

[Sen nereye geldin lal’cim, kimi görmek için geldin?] sorularımızın hafif kaçtığını düşünmüş olmalı ki cevabı [saney neyde, ben çok özledim onu] oldu.

Kimbilir kaçıncı şaşkınlığını yaşayan ebevyenler olarak biz birbirimize şaşkın şakın bakaduralım bizim bücürük çoktan bankoda görevli bayanın yanına giderek [saney neyde, göremedim ben onu] diye hesap sormaktaydı.

Saner’in kim olduğunu bir de kadıncağıza beyan ettikten sonra odaya çıktık. Koridora girer girmez sanki hep oradaymış gibi, bilir gibi doğru kapıya gitti ve durdu önünde. [İşte buydaymış Saney] diye haykırdı ve içeri girebilmek için sabırsız ama bir bakışla onay alarak telaşlı telaşlı girdi içeriye. Yatağının başına gitti, iki elini beline dayadı... bebeğin yatağı boyunca bir baş tarafından bir ayak tarafından bir kaç tur attıktan sonra etrafında koşar adım teyzesinin dizinde bitti. [Bebek çıktı mı teyze? Aytık beni kucağına alabilecek misin? Çişimi sen yaptıyabiliy misin?] gibi aylardır unuttuğu ve özlemini duyduğu beklentilerini sıraladı arka arkaya. Teyzesiyle konuşması bittikten sonra da serkan’ın eline yapışıp [hadi şeykancım senlen biyas geselim] diyerek uzun koridorda gözden kayboldu.

Elinde kamera, fotoğraf makinası ve bebeğin Lâl’e getirdiği hediye ile o ilk anı görüntüleyebilme çabasına giren anne-baba olarak alay mevzu olsak da; ilk karşılaşmanın bu kadar doğal ve sanki saner hep bizimleymiş gibi algılanmış olmasından bahtiyar; doğru yolda olmanın verdiği kabarmış kanatlarımızın hafifliğinde ayrıldık hastaneden.