Bun bun bunaldım…
10 Şubat 2009
İlk defa dertleşircesine yazıyorum buraya herhalde.
Bunaldım.
Bu saat olmuş hala işteyim.
Şu an telefonumu çaldırıp projesinin akıbetini soran müşteriye avazım çıktığı kadar bağırmak istiyorum. “ne önemi var projenin, ne kazandıracak yarın sabah sana. Hadi kazandırdı, sürekliliği var mı bu başarının? Gün içinde fırsat buldukça çocuğunu kameradan izlemekle yetinmenin ne demek olduğunu biliyor musun? Mesela şu an ablası yemeğini hazırlarken hınzırca su pompasının tepesine basmaya çalışıyor ve ben sadece izliyorum burada haberin var mı?” diye avaz avaz bağırmak istiyorum.
Ama yapamıyorum, en kibarından dinliyorum ve kapatıyorum telefonu.
Aklıma sahip ol yalabbiiiim.
6 yorum:
Benzer durumda olduğum için seni çok iyi anlıyorum. Ben de Pazar günü ofisteydiim mesela. Çalışan anne olmak neyse de, "çok yoğun" çalışan anne olmak feci birşey. Ne işine, ne evine, ne kendine yetebilirsin... İşe gidersin aklın meleğindedir, eve gelirsin yorgunluktan halin kalmaz sevmeye bile :-( Sonra kronik bir mutsuzluk gelir yapışır üstüne... Vesaire, vesaire..
Umarım kısa zamanda hafifler işlerin.
Sizin sitenizde adımı görünce mutlu oldum keşke daha önce haberim olsaydı bende sizi tanımak ve takip etmek isterim.Geç kalmış sayılmazsam bu günden itibaren artık takibimdesiniz...
sevgiler:)
Gülfer; pazar günü ofis öyle mi? ne olacak halimiz yahu?
primarima; ben mum yakıp bekliyorum herkesi, hoşgeldin :)
Gökşen sanırım bazen kocaman derin bir nefes almaya ihtiyaç duyuyoruz. Koşullar her zaman bizim istediğimiz gibi olmuyor ve bu gerçekten can sıkıcı... Umarım kurtulursun bir an önce bu ruh halinden... Sevgiler sana ve tatlı kızına:)
, [url=http://faeredypuoni.com/]faeredypuoni[/url], [link=http://wjvifnoxwhct.com/]wjvifnoxwhct[/link], http://kprtgvyhmdnv.com/
Yorum Gönder