Ben bir ceviz ağacıyım...
21 Ekim 2010
Ne zor şeymiş yahu kreşe karar vermek.
Semtimizde, komşu semtimizde, ofisime yakın civarlarda Ağustos ayından bu yana kreş bakıyoruz.
Biri der ana dil önemli, diğeri der ingilizce şart. Birinde bale varken diğerinde drama var. Kiminde sanat etlinklikleri bina içinde yapılıyorken, diğerinde ek bir binada bildiğin heykeltraş atölyesi formatında. Birinin parkı çok büyükken, diğerinin merdivenleri dar. Biri yeni açılmış mevcut az dolayısıyla hastalık riski düşük ama servisi yok, diğeri sistemi oturtmuş servisi de var ama yarım gün gelene yok. Biri jurassic park kıvamında, bahçede tavşanlar, ördekler, tavuklar…
Ay çığlık aticiiiim.
Geçen haftasonu görüştüğüm bir kreş dilerseniz hemen oyun grubuyla başlayalım dedi. Hadi gökşen dedim sorgulama artık bir yerden başla. Pazartesi başladı. Anannesi dışarıdan kameradan izlemiş. İki saat boyunca kimseyi aramamış, hatta öğlen yemeğini bile orada yemiş. Üstelik tabağında bir pirinç tanesi bile bırakmamış. İkinci gün bir saat sonra annanneyi aramaya başlamış. Yemek yemeden, arkasına bakmadan kaçmış. Hatta ananneye fırça atmış, ben size gelmem, ne zaman gelsem okula getiriyorsun beni diye. Üçüncü gün, yardımcımız Ela ablası götürdü. İlk günkü istakrarında gayet uyumlu geçmiş. Dördüncü gün, okul pedagogu ile de görüşmek üzere biz de gittik. Ancak bizi görmemesi için onun gideceği saatten bir saat önce orada olduk. Görüşme bitti ki baktık henüz gelmemiş. Eyvah yolda bir şey mi oldu acaba diye telefona sarıldık ki meğer Ela ablasına gitmemek için yalvardığı için oldukça geç çıkmışlar. Ben saklandım beni görüp de caymaması için.
Poof ne zor şey… Bizimki içeride tüm öğretmenler seferber hoşuna gidebilecek aktiviteleri, bahçedeki tavukları, köpeği ne varsa önüne serdiler. Yapıştı Ela’nın eteğine. Bir saatin sonunda ısrar etmeme kararı verdik ve sahneye anneye çıktı. Az önce binbir naz niyaz eden çocuk gitti şen şakrak çocuk geri geldi.
Sonuç: bugün götürdüğümüz okuldan servisi olmadığı için vazgeçtik.
Yine başa döndük.
Cem Karaca’mıydı Türkiye’deki eğitim sistemini beğenmeyip çocuğuna evde ders verdiren ve hiç okulla tanıştırmayan zat-ı muhterem? Ben ikinci bir Karaca vakası olacağım sanırım. Kafayı yiyip ben bir ceviz ağacıyım gülhana parkında diye elimde gitar sokaklara atarsam kendimi tam olacak.
edit: Evet Erkin Koray'mış. Ama ben yine de bir ceviz ağacı olmayı tercih ediyorum, zira çöpçüler bu duruma hiç uymadı :-) Ne diye google'a danışmadan yazarsın ki yarım akıllı :-)
6 yorum:
Okul seçimi zor iş neyse ki geçen yıl bulunduğumuz ilçede 1 tane özel kreş vardı da o hummalı arayış dönemini yaşamamıştık.Bakalım seneye ne maceralar yaşayacağız okul seçiminde.
not:Erkin Koray dı eğitim sistemini reddedip kızını hiç okula yollamayan.Bizde mi öyle yapsak acaba:)
bu annede haklı. ne diyebiliriz ki ?
Savaş başladı desene.. Bir kez alıştımı bu sefer de eve getirmek için boğuşacaksınız :)
Merhaba :)
O Erkin Koray'dı :))) E, ben de o duruma yakınım. 4 yaşında kızım, okul falan diyince tüylerim diken diken oluyor :))
A, Gülay yazmış şimdi okuyunca farkettim :)
Geceleri kendi başına uyumaya geçiş, biberondan/emzikten kurtarma, katı gıdaları alıştırma vb aşamalarda nasıl dirayetli ve sabırlı olmak gerekiyor idiyse, bunda da öyle olmakta fayda var derim. Sonuçta kreşe giden çocuk, sahipsiz ya da evde bakılmak istenmeyen çocuk, itilmiş kakılmış çocuk demek değil. Ona kötülük yapıyor değilsiniz. Tersine iyilik yapılıyor ve bir sürü şey öğrenmekle kalmayıp, sosyalleşiyor da. O sizin ya da ona bakabilecek kişilerin yumuşaklığından sonuna kadar faydalanacaktır, kullanacaktır.
Erkin Koray örneği tam bir saçmalıktı bence. Sonunda kendi de büyük yanlış yaptığını kabullenmişti. Birer Robinson'unuz ve uyumsuz bir çocuğunuz olsun istiyorsanız, kreşlerden uzak durun :))
(aynı evrelerden 2 kez geçmiş kıdemli anne)
gökşen zor karar gerçekten, seçenek arttıkça karar vermek de zorlaşıyor. ben de işyerimin kreşi var diye hiç özel kreş bakmamıştım. kolay gelsin sana :)
Yorum Gönder