Geçmiş zaman olur ki...

Haftalar öncesinden başladı yazışmalar. 2008’de başlayan mezunlar buluşması bu sene İstanbul’da yapılacaktı. O akşama kadar hiç hesaplamamışım ne kadar zaman önce mezun olduğumu, bendeki algı birkaç sene önce şeklindeydi.

Evlenenler, evlenip boşananlar, çocuk sahibi olanlar, bekar kalanlar… herkes oradaydı işte…. Bakıp da “ay ben sizi bir yerden çıkaracağım” diyebileceğim kimse yoktu orada. Herkes aynıydı, bıraktığımız gibi… En çok da çok değerli Erkan Hocam (Erkan Uçar) aynıydı. Sağ şakağındaki beyazlar büyük oğlu Berkan’a, sol şakağında beyazlar küçük oğlu Kerem’e aitmiş, öyle dedi. Hala gepegenç, hala arkadaş gibi…

Unutmamış bizi, toplasan bir elin parmağını geçmeyen bölümün ilk mezunlarına- iki sene önce Ankara’da gerçekleşen ve katılamadığım için alamadığım - 10.yıl hatırasını da bu sene vermek için yanında getirmiş. Kısa bir konuşma ile takdim edilen 10. yıl hatıraları… kalp çarpıntısı… bunca sene sonra ilk günkü heyecan!

Hocaların en değerlisi, en abisi, en babası, en genci, en komiği, en titizi, en düşüncelisi, en kopya çekeni görmeyeni-duymayanı, en beşiktaşlısı…

Hep genç, hep güleç kalın… Ya da şöyle mi desek?

int main()
{ char str [STR_LENGTH];
sprintf(str,"%s"," Hep genç, hep güleç kalın…");
puts(str);
return 0;}

Bu kod şimdi çalışır mı hocam? :-)

Bir de unutmadan… Kedi olalı bir fare tuttun ya Facebook, Zuckerberg'e saygılar....