“Teğel”lendi

[Merak etmeyin, ben plastik cerrahım. Teğellemek nedir, bilir misiniz?] dedi.

Bilirim dedim içimden, annem paça boylarını kısaltmak için öncesinde teğellerdi. Bu kadardı benim için “teğel”in anlamı. Geçtiğimiz Cumartesi sabahına kadar.

Sabah uyandı, odasından seslendi. Gittim aldım yatağından, yanıma getirdim. Bir haftanın özlemiyle koklaştık, boğuştuk. Ablası geldi sonra. Alayım mı yanınızdan dedi. Al dedim, ben de lavaboya geçeceğim. Bir müddet sonra, ben lavaboda yüzümü yıkarken ağlama/mızıldama arası bir ses duydum. Önemsemedim. Feryat figan ağlamadı da o yüzden önemsemedim. Bazen ayağı takılıp düşünce de benzer sesler çıkarıyor, sonra devam ediyor. Yine aynı zannettim.

Banyonun kapısını çaldı Yıldız. O an aklımdan [acaba?] diye geçirdim. Yok, insan yakıştıramıyor ki yavrusuna. Başka birşey için kapıyı çalmış olmalıydı. Açtım. Önce Yıldız’ın ağladığını gördüm. Sonra kızımın yanaklarından süzülen kanı. Yazması bile nasıl zor geliyor. Yakışmıyor bu satırlara. Kaptım kucağından. Yüzünü yıkadım, yanaklarını temizledim. Yarayı gördüm. Kaşının biraz üzerinde. Yaranın içi görünüyor. Derin.

O an’dan sonrasını çok net hatırlayamıyorum. Babayla telefon görüşmesi, üzerine bulduğun ilk şeyin geçirilmesi, kapının kilitlenmesi ve yola çıkış.

Çikolata sosu süreceğiz dedi doktor amca tentürdiyotu sürerken.

Sivrisinekler ısırmış dedi uyuşturucuyu enjekte ederken.

Yüzünü bezle kapatırken de saklambaç oynayacağımızı, seslenince ses vermesini istediğini söyledi.

Dikişi atarken toka takıyorum dedi en fiyakalısından.

Kuzum her aşamasında merakla dinledi doktor amcasını, hiç ses çıkarmadı.

Ben, babasının omuzları arkasına kafamı gömdüm. Cesaretimi topladıkça izleyebildim. İçim çekildikçe yine gömdüm.

Elinde ipod varken kalkmak istemiş, birden fırlamış yataktan. Komidinin üzerinde duran kitaplarıma doğru bir hamle yapmış, ayağı ipod’un kulaklığına takılmış ve komidine uçmuş.

Bütün hikaye bu.