Cem ve Lâl buluştular.

Dün nihayet güneşli bir Pazar sabahına uyanarak, içimiz kıpır kıpır sevgili Hande ve tontiş oğlu Cem’le gecikmeli bir buluşmayı gerçekleştirdik. Hayatın enterasan tesadüfleri olduğunu bir defa daha idrak ettiğim bu buluşmada Hande ile aynı dönemlerde, aynı okulda ve hatta aynı bölümde okumuşuz. Kim derdi ki o zamanlar aynı sıraları birbirimizden habersiz paylaşmış olacağız ve seneler sonra bambaşka bir nedenle Zuzu’da, çocuklarımız odaklı bir sohbeti gerçekleştireceğiz. Birbirini çok önceden tanıyan ama bazı nedenlerden dolayı görüşmeye ara verilen arkadaşlıklar vardır hani, işte ben Hande ile bunu hissettim, sanki bir dönem görüşememişiz de, sonra kaldığımız yerden devam etmişiz. Öyle samimi, öyle sıcak...

Cem ve Lâl de aynı samimiyeti gösterdiler birbirlerine, hiç yabancılık çekmeden beraberce oyun odasında vakit geçirdiler. Biz anneler de ardı ardına; hamilelik süreçleri, doğum, bebeklik gelişimleri, bakıcı krizleri, çalışan anne olmak... gibi konularda ardı ardına konuları sıralayarak sohbet ettik. Minikler yorulunca masaya geldiler tekrar, Cemtoş Lâl’e kekinden verdi. Cem’in bir eliyle kekini yemesi, diğer eliyle dışarıda kalan kek parçasını ağzına tıkalamaya çalışması Lâl tarafından hayretle izlense de Lâl’i yemek konusunda oldukça teşvik etti. Bir de baktım benimki kedi gibi etrafımda dolanıyor, “anne kek kek” diye.

Bu arada ben Cem dediysem doğrusu öyle değil aslında. Lâl, Jim demeyi uygun gördü kendilerine : )

Uyukuları geldiği için yavaş yavaş mızmızlanmaya başlayan minikleri toparlayıp dışarı çıktık. Kafenin önünde de birbirlerinden ayrılmama sendromu yaşadılar, özellikle Lâl dönüp dönüp arkasına baktı. Hatta sahile inene kadar Jim Jim diye mırıldandı kendince. Günü özetleyecek olursak; biz de sizi çook sevdik Hande, en kısa zamanda görüşüle : )